‘ Here you should drive carefully
Elke, because when you hit a child, they will definitely kill you’
Ik lachte groen en dacht dat er misschien leukere dingen waren om te horen de dag dat je voor het eerst in een auto rijdt waarvan het stuur aan de linkerkant staat en je bovendien voor het eerst door een township probeert te manoevreren?
Maar het kon er nog net bij, bij al die andere heavy impact zaken van de voorbije dagen. Het was al heftig, deze week. Maar dat kwam grotendeels door mezelf en door al die adviezen die ik voor vertrek had meegekregen, over voorzichtig zijn, en niet op straat lopen en je aan de regels houden. En dus kwam ik hier wat verlamd aan, want zolang ik die regels niet kende, moest ik binnen blijven, in mijn centerparcs huisje van waar ik de zee kon horen maar niet zien, want dat was misschien buiten de regels. Maar ondertussen ebde de verlamming weg. Ik zit in Gordons’ Bay, vertelden ze mij en zag ik zelf. Hier wordt gefietst, gejogd, langs het strand gewandeld en worden koffietjes gedronken op gezellige terrasjes. Maar niet ‘ snachts, niet in de steegjes waar ik zelf in Lokeren niet zou stappen en niet met een laptop of iets anders dat meer waard is dan 100 euro.
Ik kan weer ademen en bovendien heb ik nu die auto en valt dat best mee die linkerkant van de weg. Ik leer weer mijn plan trekken zonder beroep te moeten doen op de hulplijn genoemd ‘Gorik’. En dat maakt me ergens wel fier. Gelukkig zijn er wel andere hulplijnen.
En vandaag zat ik dus in die township, waar ik de komende weken nog veel zal zitten en waar ik toch zal moeten proberen iets relaxter te zijn. Maar op de terugweg kochten we supergoede wijn voor de prijs van water en aardbeien van het veld ernaast. Dat kan niet meer misgaan.
Ik lachte groen en dacht dat er misschien leukere dingen waren om te horen de dag dat je voor het eerst in een auto rijdt waarvan het stuur aan de linkerkant staat en je bovendien voor het eerst door een township probeert te manoevreren?
Maar het kon er nog net bij, bij al die andere heavy impact zaken van de voorbije dagen. Het was al heftig, deze week. Maar dat kwam grotendeels door mezelf en door al die adviezen die ik voor vertrek had meegekregen, over voorzichtig zijn, en niet op straat lopen en je aan de regels houden. En dus kwam ik hier wat verlamd aan, want zolang ik die regels niet kende, moest ik binnen blijven, in mijn centerparcs huisje van waar ik de zee kon horen maar niet zien, want dat was misschien buiten de regels. Maar ondertussen ebde de verlamming weg. Ik zit in Gordons’ Bay, vertelden ze mij en zag ik zelf. Hier wordt gefietst, gejogd, langs het strand gewandeld en worden koffietjes gedronken op gezellige terrasjes. Maar niet ‘ snachts, niet in de steegjes waar ik zelf in Lokeren niet zou stappen en niet met een laptop of iets anders dat meer waard is dan 100 euro.
Ik kan weer ademen en bovendien heb ik nu die auto en valt dat best mee die linkerkant van de weg. Ik leer weer mijn plan trekken zonder beroep te moeten doen op de hulplijn genoemd ‘Gorik’. En dat maakt me ergens wel fier. Gelukkig zijn er wel andere hulplijnen.
En vandaag zat ik dus in die township, waar ik de komende weken nog veel zal zitten en waar ik toch zal moeten proberen iets relaxter te zijn. Maar op de terugweg kochten we supergoede wijn voor de prijs van water en aardbeien van het veld ernaast. Dat kan niet meer misgaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten