Het mes met 2 kanten

Het was niet alleen de trotter dien op mijn nachtkastje lag voor ik naar hier kwam. Ook stapels artikels. Eigenlijk wou ik ongeveer de helft van Pubmed lezen, maar dat lukte net niet. 

Voor ik vertrok wou ik al een beetje een specialist zijn. Ik wou weten wat er gegeten werd en waarom er gegeten werd. Ik las veel, heel veel, maar de dingen die ik opstak verwaterden bij alles wat ik die eerste dag opstak bij het doorrijden van een township. Ik had misschien beter wat wikipedia-artiikels en reisblogs  gelezen over Kayelitscha, de grootse township van Kaapstad, besefte ik toen.

Maar al dat lezen bracht me toch iets bij, het Zuidafrikaanse equivalent voor onze voedingsdriehoek, ken ik ondertussen van buiten en bovendien kon ik me voorbereiden over die ‘double burden’ waar alle artikels het wel over hadden.. Redelijk vrij vertaald als ‘het mes snijdt langs 2 kanten’’.

Er is dat groeiende probleem van obesitas en andere welvaartsziekten, maar er mag niet vergeten worden dat er ook nog een deel mensen is, dat nauwelijks toegang heeft tot voeding, gezond of niet gezond. Heel wat kinderen, vaak de allerkleinsten zijn nog steeds ondervoed. In heel wat gebieden zorgen HIV en TBC er bovendien voor dat mensen slechts vel over been zijn en hun leven aanzienlijk bedreigd wordt.

Dat  mes met zijn twee kanten veroorzaakte ook soms opgetrokken wenkbrauwen: “Ik ging dus naar Zuid-Afrika gaan om rond obesitas te werken?  Zou het niet beter zijn om ervoor te zorgen dat er geen kinderen meer stierven door ondervoeding? Was obesitas niet eerder een luxeprobleem”

Even twijfelde ik, maar toen bedacht ik dat een ziekte die jaarlijks zoveel dodelijke slachtoffers maakt toch moeilijk een luxeprobleem kan genoemd worden. En als je al die medische kosten verbonden aan diabetes, obesitas en hypertensie zou optellen, kom je bovendien aan een duizelingwekkend bedrag. Een som geld die de gezondheidszorg hier goed zou kunnen gebruiken.

Een luxeprobleem is het dus niet, misschien wel een mentaliteitsprobleem, want obesitas wordt hier in de townships nog lang niet als een probleem gezien, integendeel, eerder een bewijs van 'goed in je vel zitten'.

 En ondertussen ben ik blij dat ik langs de ene kant van dat snijdende mes werk en dat ik dagelijks zoveel anderen  mensen passeer die langs de andere kant werken.