Wat ik hier eigenlijk doe

Twee weken zit ik hier al en twee weken bleef de blog hier leeg. Dat had zo zijn redenen; soms vertrok ik ‘s morgens vroeg om pas s’avonds laat en rijp voor mijn bed terug naar huis te keren. Soms was ik dan wel thuis maar had ik geen internet, en soms had ik zin om aan alles te denken behalve aan wat ik hier aan het doen was. Niet dat het niet leuk is, maar wel overweldigend soms. Soms was het gewoon tijd om dat hoofd leeg te maken en even leeg te houden.

Maar misschien even tijd om uit te leggen wat ik hier ga doen. Mijn grootste taak wordt hier  het ontwikkelen van educatief materiaal  rond  gezonde voeding. Stel je  vooral geen high tech speldozen  met een fancy voedingsdriehoek voor want er is zelfs geen budget voor wc-papier, laat staan voor het ontwikkelen van een folder. Het gaat vooral over lespakketten, workshops of als je wil kun je het seminaries noemen.

De opleiding in de townships is hier vaak extreem slechts, er zijn scholen jawel, maar de kwaliteit is beneden alle peil. En opleiding is zo belangrijk. Want als je niet weet dat ‘dik zijn’ ongezond is, waarom zou je er dan in godsnaam  iets aan doen. Als je geen idee hebt dat groenten en fruit boordevol goeie dingen zitten, waarom zou je ze dan eten. Als niemand je zegt dat er in vlees ook slechte vetten zitten, waarom zou je je dag dan niet beginnen met een hamburger. Basiskennis over voeding die voor ons zo logisch is en al  meegegeven wordt aan kinderen van 8 is hier volledig afwezig.  Mijn hoofddoel wordt dus hier mensen bewust maken van gezonde voeding, in groep en via workshops, maar ook individueel via persoonlijke begeleiding. 
Veel mensen hebben bovendien diabetes of hypertensie en ook hen ga ik proberen te overtuigen dat via voedingskeuzes hun levenskwaliteit aanzienlijk kan verbeteren.

Dit is dus wat ik ga doen, en wat ik de voorbije weken vooral gedaan heb is mensen bekeken en mensen bevraagd. Het werkgebied van de Health Promoters, strekt zich uit over 4 townships en het duurde wel even voor ik me daar op mijn gemak voelde. Ik heb er met mensen gesproken- anamneses afgenomen in dietistentaal-, ik ben er naar lokale winkels geweest, ik heb schooltjes met veel te veel kinderen bezocht en ik heb  al bestaande workshops gevolgd.  Want praten over gezonde voeding is een ding, zorgen dat je publiek ook echt overtuigd geraakt is iets anders.

Belangrijk detail is dat ik de workshops niet zelf ga geven. Ten eerste zou dat ook een stom idee zijn, want als ik weg ben in januari zou het meteen ook gedaan zijn maar al die lessen. Maar vooral , de meeste mensen uit de workshops spreken nauwelijks Engels, maar Khosza.

Vergis u niet, dat is helemaal anders dan Zuidafrikaans ( wat dan wel weer begrijpbaar is maar niet wordt gesproken in de townships). En dus ga ik mensen opleiden om mijn verhaal over gezonde voeding verder te verspreiden. Mensen van hier, mensen die geloofd worden en veel meer impact zullem hebben dan een rijke blanke madam uit Belgie