Je zou het positief kunnen omschrijven en zeggen dat ik hou van een uitdaging. Of iets minder rooskleurig en stellen dat het nooit rustig is in mijn hoofd, dat ik altijd alles wil, teveel eigenlijk. Feit is dat het soms brokken geeft en soms mijn leven wat kleuriger maakt.
Drie jaar geleden zorgde die onrust in mijn hoofd dat ik op mij 32ste nog eens begon aan een bacheloropleiding, ik wou leren over voeding en eten, maar vooral over mensen en hun eten. Het waren niet de rustigste jaren van mijn leven. Examens voorbereiden deed ik 's avonds als het werk klaar was, de afwas gedaan, en de kindjes sliepen. Mijn taken werden niet zelden eens snachts geschreven.
Maar ik leerde dus bij en was content, het werd rustiger in dat hoofd van mij.
Maar opeens kwam de onrust terug, de stage kwam dichterbij en ik begon na te denken. Zou ik geen stage kunnen vinden waarin ik dingen zag die ik anders nooit zou zien? Een stageplaats die me terugvoerde naar de essentie van mijn keuze om drie jaar geleden met dit waanzinnige plan te starten? Een stage in het land waar ik ooit voor het eerst het licht had gezien?
De molen in mijn hoofd begon te draaien, de mails vertrokken en enkele weken later lag het vast. Er volgden wat gesprekjes met het lief, maar dat lief heb ik zelf gekozen dus dat lief was snel overtuigd ging alvast mee, en als het lief meeging dan gingen die dochters ook mee... naar Kaapstad.
En nu is het zover, het geregel en gedoe is gepasseerd. Want ik zweer u, 3 maand uw leven en dat van uw kindertjes on hold zetten in België, dat vergt wat administratie. Evenzeer is het wat geregel om met zijn allen 3 maand even aan de andere kant van de wereldbol te gaan wonen. En het is niet enkel wonen, ik wil er dingen zien en leren die ik anders niet zal zien. Ik wil er keihard gaan werken en dingen doen die heel misschien een klein verschil kunnen maken.
Het grootste gepieker is achter de rug. De existentiële vraag of dit wel een goed idee is, stel ik me niet meer. Ik ben er wel zeker van.
Rest me nu nog enkel het gepieker over welk paar schoenen meegaat naar Kaapstad en hoeveel barbies er meemogen.
Maar misschien zijn barbies niet nodig als dit hun toekomstige achtertuin is.
Drie jaar geleden zorgde die onrust in mijn hoofd dat ik op mij 32ste nog eens begon aan een bacheloropleiding, ik wou leren over voeding en eten, maar vooral over mensen en hun eten. Het waren niet de rustigste jaren van mijn leven. Examens voorbereiden deed ik 's avonds als het werk klaar was, de afwas gedaan, en de kindjes sliepen. Mijn taken werden niet zelden eens snachts geschreven.
Maar ik leerde dus bij en was content, het werd rustiger in dat hoofd van mij.
Maar opeens kwam de onrust terug, de stage kwam dichterbij en ik begon na te denken. Zou ik geen stage kunnen vinden waarin ik dingen zag die ik anders nooit zou zien? Een stageplaats die me terugvoerde naar de essentie van mijn keuze om drie jaar geleden met dit waanzinnige plan te starten? Een stage in het land waar ik ooit voor het eerst het licht had gezien?
De molen in mijn hoofd begon te draaien, de mails vertrokken en enkele weken later lag het vast. Er volgden wat gesprekjes met het lief, maar dat lief heb ik zelf gekozen dus dat lief was snel overtuigd ging alvast mee, en als het lief meeging dan gingen die dochters ook mee... naar Kaapstad.
En nu is het zover, het geregel en gedoe is gepasseerd. Want ik zweer u, 3 maand uw leven en dat van uw kindertjes on hold zetten in België, dat vergt wat administratie. Evenzeer is het wat geregel om met zijn allen 3 maand even aan de andere kant van de wereldbol te gaan wonen. En het is niet enkel wonen, ik wil er dingen zien en leren die ik anders niet zal zien. Ik wil er keihard gaan werken en dingen doen die heel misschien een klein verschil kunnen maken.
Het grootste gepieker is achter de rug. De existentiële vraag of dit wel een goed idee is, stel ik me niet meer. Ik ben er wel zeker van.
Rest me nu nog enkel het gepieker over welk paar schoenen meegaat naar Kaapstad en hoeveel barbies er meemogen.
Maar misschien zijn barbies niet nodig als dit hun toekomstige achtertuin is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten