Ik ben blij dat het
vrijdag is, echt waar. Dat is zwaar voor een moederhart om uw kindertjes in een
school af te zetten waar ze niemand kennen en vooral niemand begrijpen. De
stress gierde door mijn lijf toen ik maandag zag hoe Ayko zich sterk probeerde
te houden en geen angst wou tonen. Ik begon zelf bijna te bleten toen maud de
dappere schijn losliet en de traantjes kwamen. Ik moest haar letterlijk van
mijn been losmaken op maandag. Maar in 5 dagen kan veel gebeuren. Elke middag krijg ik contente kindjes terug vol spannende verhalen hoe raar dat daar allemaal is maar ook hoe lief ze daar allemaal zijn. Maud won al de eerste prijs voor beste lezer van het Afrikaanse luipaardverhaal en zaterdag voer ik Ayko al naar een verjaardagfeestje.
Toen ze vanmorgen vertrokken leek het de gewoonste zaak van de wereld. Dat moederhart klopt weer met een normaal ritme, al ben ik nog altijd bang voor afgrijselijke snijwonden aan hun voeten. Maar bon, ook daar zal er zich eelt vormen zeker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten